Πικρή αλήθεια | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τα αποτελέσματα της συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν στο περιθώριο του ΝΑΤΟ τα γνωρίζουμε λίγο-πολύ. Συμφώνησαν να διατηρήσουν τον διάλογο που διεξάγεται (ο Τούρκος αποστρέφεται τη διεθνοποίηση των ελληνοτουρκικών και το δηλώνει), να ανοίξουν ένα δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ τους και να είναι ήρεμο το καλοκαίρι· μέχρις εκεί. Δεν θα μπορούσε βεβαίως να προκύψει κάτι περισσότερο και εντάσσονται στη σφαίρα της αντιπολίτευσης «ό,τι να ’ναι» οι μεγαλοστομίες Τσίπρα και Κατρούγκαλου ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να αποσπάσει κάτι ουσιαστικότερο επειδή η Τουρκία νιώθει… πιεσμένη.

Το καθεστώς Ερντογάν προφανώς αισθάνεται έντονη πολιτική και οικονομική πίεση από την πλευρά της Δύσης. Γι’ αυτό και φρόντισε να αλλάξει τακτική, όχι στρατηγική, για να αντεπεξέλθει στη δύσκολη συγκυρία. Η Αθήνα, όμως, αναγκάστηκε να καταφύγει στη μελέτη των γραφών –στον ταλμουδισμό δηλαδή–, των φυσιογνωμιών και της στάσης του σώματος για να ανακαλύψει ενδείξεις απομόνωσης ή καταδίκης του Τούρκου ηγέτη και των προκλητικών ενεργειών του από τη Δύση στο πλαίσιο των συνόδων κορυφής του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η ψύχραιμη εκτίμηση όσων προέκυψαν από τις δύο πολύ σημαντικές για τον δυτικό κόσμο συνόδους συμπεραίνει ότι ο Ερντογάν δεν απομονώθηκε, ούτε φάνηκε να προσφέρει «γη και ύδωρ» για να είναι αποδεκτός. Η πικρή αλήθεια είναι ότι βρισκόταν στο επίκεντρο της συνόδου του ΝΑΤΟ, όπως αποδείχθηκε από τις διαδοχικές συναντήσεις του με Μπάιντεν, Μακρόν, Μέρκελ, Τζόνσον, διανθισμένες μάλιστα με χαμόγελα. Εγινε πάλι σαφές ότι ΗΠΑ και Ευρώπη μπορεί να μην συμπαθούν τον Ερντογάν ως πρόσωπο, να αμφισβητούν τη δημοκρατικότητά του και να προτιμούν κάποιον άλλο στη θέση του, αλλά μπορούν να ξεχάσουν πολύ εύκολα ακόμη και τα προσβλητικά λόγια που έχει ξεστομίσει για κάποιους ηγέτες προκειμένου να κρατήσουν την Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο.

Αγνωστο τι ειπώθηκε ακριβώς στις συναντήσεις του Ερντογάν, κυρίως με Μπάιντεν και Μακρόν (Μέρκελ και Τζόνσον είναι μάλλον δεδομένοι για την Αγκυρα), πίσω από τις κλειστές πόρτες. Κάποια πράγματα μένει να διαπιστωθούν, όπως η τύχη των S-400, η προσαρμογή της Τουρκίας στη πραγματικότητα που δημιουργεί η «επιστροφή» των ΗΠΑ, ο σεβασμός στις αρχές της δημοκρατίας. Η Αγκυρα όμως γνωρίζει πώς να χειρίζεται τη Δύση, με τη μεγάλη γεωπολιτική αξία του οικοπέδου της, το μέγεθος του πληθυσμού και των ενόπλων δυνάμεών της, τη δυνατότητά της να απορροφά στρατιωτικές απώλειες και να προσφέρεται για «επικίνδυνες» αποστολές (περιφρούρηση αεροδρομίου Καμπούλ), να «παίζει» με τη Ρωσία, αλλά και εναντίον της στέλνοντας drones στην Ουκρανία, να κρατάει σε «ομηρία» συμμάχους όπως η Γερμανία, μεταξύ άλλων.

Με λίγα λόγια, ο Ερντογάν δεν πτοήθηκε ιδιαίτερα από την επίσκεψη Μπάιντεν στην Ευρώπη. Φάνηκε και από τη μεγάλη οικονομική συναλλαγή που έσπευσε να κάνει με την Κίνα την παραμονή της συνόδου του ΝΑΤΟ…

Πηγή άρθρου: www.kathimerini.gr